True Detective – guest reviewer: Eva Protosyngelou
Είχα ξεκινήσει με τα πρώτα 2 επεισόδια όταν είχε πρωτοβγεί και είπα να αφήσω τη σεζόν να τελειώσει για να τα δω μαζεμένα (μάλλον έπεισα τον εαυτό μου ότι αυτό θέλω να κάνω, γιατί ως γνωστόν, αν με τραβήξει κάτι απ’ την αρχή μου είναι αδύνατο να κάνω υπομονή).
Λοιπόν, τέτοια μετριότητα/φούσκα είχα να δω πολύ καιρό – πάντα αναλογικά με το εκστατικό σούσουρο που ξεσήκωσε. Το καλύτερο κομμάτι της σειράς είναι οι τίτλοι αρχής, που όντως είναι εξαιρετικοί. Το στήσιμο των φόνων -αν έλειπαν τα φίλτρα ίνσταγκραμ- ήταν επίσης κάτι που έχουμε δει και ξαναδεί (τελετουργικοί φόνοι; φυτευτά μέλη ζώων; σατανισμός; σίριουσλι;)
Τρελή δυσαναλογία στο μοίρασμα της δράσης μέσα στη σεζόν: το μυστήριο ξεφουσκώνει στο 4ο; 5ο; επ., ξαφνικά όλοι παραιτούνται και τους ξαναβρίσκουμε δέκα χρόνια μετά με τον Ραστ να ξαναζεσταίνει το θέμα, αφού έχει αποκτήσει τα σούπερ ουόου τελεσίδικα στοιχεία (ούτε καν χιντ) οργανώνοντας μια σειρά απο ένοπλες διαρρήξεις (δηλαδή χέσε μας). Το τελευταίο επεισόδιο άξιζε τρελά μέχρι περίπου τη μέση, παρουσιάζοντας εναν απ’ τους πιο ενδιαφέροντες δολοφόνους έβερ, που όμως τον ξεπαστρεύουν μέσα σε ενα τεταρτάκι. Μακάρι να τον είχαμε γνωρίσει καλύτερα μέσα απο περισσότερα επεισόδια, αλλά η σειρά καίει το καλύτερό της χαρτί σε χρόνο dt (κατά τη γνώμη μου, ο μόνος λόγος να μην αναπτύξεις ενδελεχώς την ταυτότητα του δολοφόνου είναι αν πρόκειται για γνωστό χαρακτήρα μες τη σειρά -ας πούμε αν ήταν τελικά ο Ραστ- και το φυλάς για σόκερ- ανατροπή.)
Η σχέση μεταξύ Ραστ -Μάρτυ θα μπορούσε να έχει τρελό ενδιαφέρον αν δεν παρουσιάζονταν μέσα απο μια απίστευτα συντηρητική ματιά, που απλά απεικόνισε εγκυκλοπαιδικούς ορισμούς ιδεολογιών, και όχι πλήρεις, πολύπλοκους ανθρώπους. Οι μονόλογοι του Ραστ είναι σαν να υπαγορεύει απο wikipedia, ή απο καυγά στο reddit. Το πόσο έυθραυστο είναι τελικά το κέλυφος του χαρακτήρα του αποδεικνύεται στο τέλος, όταν μετά απ’ όοοολα τα κηρύγματά του, μετά απ’ όλα τα αθεϊστικά /μηδενιστικά /ορθολογικά τσιτάτα του, φτάνει μια near death εμπειρία για να καταρρεύσουν όλα. Υποθέτω το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο Pizzolato είναι ότι η κριτική σκέψη είναι μια απλή άμυνα των μοναχικών/πληγωμένων ανθρώπων, η οποία καταρρέει με το παραμικρό όταν νοιώσουν την αγάπη /την ανθρώπινη επαφή /φοβηθούν τον θάνατο. Αυτό και άλλα κάνουν τη σειρά το υγρό όνειρο των σύγχρονων συντηρητικών νοτιοαμερικάνων.
Ο Μarty ήταν ο μόνος χαρακτήρας που είχε κάπως τρείς διαστάσεις στη σειρά, κάτι που αποδίδω αποκλειστικά στην ερμηνεία του Χάρελσον, η οποία ήταν (όπως πάντα) άψογη.
Η μεγαλύτερη φούσκα βέβαια ήταν η ερμηνεία του Μακόναχι, που όλοι πέσατε τ’ ανάσκελα αφρίζοντας απ’ το στόμα. Ίσως το μεγαλύτερο σοκ για σας να ήταν η απότομη αλλαγή απ’ την τυποποίηση του Καλιφορνέζου κλαρινογαμπρού που σαλιάριζε σε ρομαντικές κομεντί που σας ενθουσίασε τόσο, δεν ξέρω.
Αναγνωρίζω πως πρόκειται για εναν ηθοποιό που δούλεψε εξαιρετικά σκληρά γι’ αυτό το ρόλο, είναι πασιφανές και καθόλου αμελητέο σαν ποιότητα. Όμως βασίζεται σε (καλοδουλεμένα και πετυχημένα, αλλά) επιφανειακά τεχνάσματα, όπως συγκεκριμένες και textbook μανιέρες, μονότονο φωνής, ξεψυχισμένα φωνήεντα και καταλήξεις, και κυρίως στην εμφάνισή του, που σχεδόν κουβαλάει το ρόλο απο μόνη της. Είναι επαρκής, αλλά όχι εξαιρετικός και η σκληρή δουλειά μπορεί μόνο να μεταμφιέσει την έλλειψη ταλέντου. Λείπει αυτό που επιτρέπει στον ηθοποιό να δώσει όγκο/ στρώματα βάθους στο ρόλο, να γίνει ο ρόλος και όχι απλά να ερμηνεύει αποδοτικά. Για μένα διακρίνονταν διαφανέστατα σκηνοθετικές οδηγίες (οι σκαλωσιές δηλαδή), κι αυτό με έκανε να μην μπορώ να πιστέψω στον χαρακτήρα και να βυθιστώ στη μυθοπλασία. Δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι πόσο θα θέριζε αυτός ο ρόλος (που παρά τα ελαττώματά του είναι αδιαμφισβήτητα απίστευτα αβανταδόρικος) στα χέρια ενός πραγματικά ταλαντούχου ηθοποιού, όπως του Bale, του Sam Rockwell ή ακόμα και του Χάρελσον (ίσως κάποια χρόνια πριν).
Δεν πιστεύω ότι η σειρά ήταν χάσιμο χρόνου, είχε ανά σημεία κάποιο ενδιαφέρον, αλλά εν τέλει, αν θέλετε πραγματικά καλό αστυνομικό δράμα, διαλέξτε Hannibal, και θα δείτε τη διαφορά μεταξύ στιβαρής ερμηνείας και διεκπεραιωτικής υποκριτικής, μεταξύ mindfuck και βεβιασμένης χλιαρής αγωνίας, μεταξύ αριστουργηματικά στημένων σκηνών εγκλήματος και ξαναζεσταμένων σόκερ απ’ το Ντέξτερ.
uber.crit: Συμφωνώ. Αλλά δείτε το, επειδή Nic Pizzolatto και neo-noire.
uber.crit 