Mr Nobody *

Mr Nobody – Ο κυρ κανένας

Το φλύαρο και μελοδραματικό The Butterfly Effect του φτωχού. 140′ ανελέητου φαφλατισμού, 3 love story γιατί 1 δεν φτάνει και από το Βελγιο έρχεται η πιο αμερικανέ θεώρηση της τραγικότητας να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών. Ατάκες Μάρθα Βούρτση κάθε λεπτό “να σκορπίσεις τις στάχτες μου στον Άρη” λέει ένα 16χρονο κορίτσι στα 90ς κλπ.

Save yourself the time. Ξαναδές το Butterfly Effect.

Toυλάχιστον είχε αυτό το κομμάτι:


IMDB 7,9 Μetacritic 63/100
Άρεσε σχετικά. Υποθέτω θα ψήφισαν πολλές κορασίδες τον Jared Leto.

uber.crit: Να ταν καμια χρονιά φτωχή σε sci-fi να σου λεγα δες το.
last word: “Πως είσαι τόσο σίγουρος ότι υπάρχεις;” Μνημειώδες κλισέ που απαντάται μόνο με μπουνιά στη μύτη και ένα μονολεκτικό “Έτσι.”

Exodus **

Exodus – Θεοί και Βασιλιάδες

Ξεκινάμε από τα βασικά. Το Πεσάχ κάνει πρεμιέρα Χριστούγεννα. Το Πάσχα θα δούμε ταινία για τη Χάνουκα; Trolling studios are trolling.

Η ταινία είναι εντυπωσιακή και διασκεδαστική, αλλά για άλλη μια φορά φταίει ο Νόλαν που είναι κουραστική. Όχι, ο Ρίντλει Σκοτ τη σκηνοθετεί, αλλά κακά τα ψέματα, ΦΤΑΙΕΙ ο Νόλαν.

Έχεις ένα επικό ημι-μυθολογικό μπουφέ για να φτιάξεις μια τέτοια ταινία και τι κάνεις; Πας να το παίξεις Κιαροστάμι. Ο Σκοτ προσπαθεί να γυρίσει μια ταινία με θαύματα για άθεους (και καλά) με ολίγη από χριστιανική ελπίδα και Κοέλιο, αλλά τελικά χάνει τη μπάλα στο τι πάει να πετύχει.

Ο Μωυσής επιστρέφει στο “λαό” του από γενικό ανθρωπισμό ή θεϊκή εντολή;
Τα οράματα τα βλέπει γιατί χτύπησε στο κεφάλι ή γιατί όντως ο Θεός του παρουσιάζεται;
Οι πληγές είναι θεόσταλτες ή συμπτωματικές και με λογική συνέχεια;
Η ταινία εκνευριστικά δεν αποφασίζει ποτέ να δεσμευτεί και να πάει προς μια κατεύθυνση και ενώ μία σε φτιάχνει την άλλη σε ξενερώνει.

Αλλά το σενάριο είναι δευτερεύουσας σημασίας μπροστά στο τεράστιο φιάσκο που κρατάει δεσπόζουσα θέση σε αυτή την ταινία, και δεν είναι άλλο από το casting.

Για να το ξεκαθαρίσουμε ο Μπέιλ είναι άριστος Μωυσής στα γνωστά του standard ηθοποιίας -δηλαδή φοβερά ψηλά- και με method acting ακόμη και για ένα τόσο ατσούμπαλα γραμμένο ρόλο.

Η καυτή πατάτα φυσικά είναι πως διαδραματίζεται στην Αίγυπτο και δεν υπάρχει ούτε μισός σκούρος! Όλοι οι Αιγύπτιοι ήταν caucasians… Αν εξαιρέσεις στο βάθος σε κάποια πλάνα κάτι σκούρους. Που είναι σκλάβοι. Ο ίδιος ο Σκοτ κέρασε “Τόσα λεφτά ρίξαμε στην ταινία, περιμένατε να πάρουμε στους καλούς ρόλους τίποτα Μωχάμετ Τίποτες που δεν τους ξέρει κανείς”, ακυρώνοντας ευθαρσώς από τη μία κάθε μελαμψό ηθοποιό αλλά και λέγοντας ευθέως πως “σκούρα” ονόματα δεν μπορούν να “κουβαλήσουν” μεγάλες ταινίες.

Αλλά το φιάσκο του casting δεν τελειώνει εκεί.
Η γελοιότητα συνεχίζεται…

Στην ταινία παίζει το Φαραώ Ραμσή ένας τύπος που νομίζει ότι είναι μαφιόζος στο New Jersey.

Tον μπαμπά Φαραω τον παίζει ο Τζόν Τορτούρο(!!) ο οποίος – ίσως και κάνω λάθος- είναι εβραϊκής καταγωγής, που έχει μικρή σημασία, αλλά όχι μόνο δεν ταιριάζει στο ρόλο καθόλου αλλά νιώθει εμφανώς άβολα. (Λατρεύω Τορτούρο αλλά εδώ είναι fail)

Παίζει η Σιγκούρνι Γούιβερ. Και έχει 1 ατάκα σε όλη την ταινία. Χωρίς πλάκα. Πήραν τη Σιγκούρνι Γούιβερ γι’ αυτή την ατάκα.

Παίζουν κάτι τύπισσες που έχω δει μόνο σε αμερικάνικες σειρές.

Παίζει ο Μπεν Κινγκσλει και κάνει ένα… Φαρισαίο; Προραβίνο; 10 ατάκες κι αυτός βαριά.

Παίζει ο Σπαντ από το Trainspotting και κάνει τον Αιγύπτιο επιστήμονα. Δεν σας δουλεύω. Μα τω θεώ.

Παίζει ο breaking bad Ααρον Πολ αλλά δεν παίζει τον Ααρόν αλλά τον Ιησού του Ναυή. Θα είχε πλάκα τον ηθοποιό που παίζει τον Ααρόν να τον λένε Τζόσουα. Αλλά ναι… biaaatch, am joshua biaatch.

H Ellaria Sand από το GOT είναι η πιο εξωτική ηθοποιός (Indira Varma) και φυσικά είναι από το Somerset… Eντάξει υπερβάλω, υπάρχει και η Ιρανή Γκολσίφτα Φαραχάνι που είναι και μια ομορφιά.

Γενικά καταστροφή, όλο το καστ είναι ανύπαρκτο. Ο Bale πρέπει να έχει ένα διαστημικό 70-80% screen face time. Βλέπεις συνέχεια Bale.

Και αυτό ίσως τη σώζει από την πολύ άσχημη ταινία που γλύτωσε στο τσακ να ειναι. Είναι απλώς κακή. Δεν θα την πρότεινα ως ανεγκέφαλο ποπ κορν επικ γιατί πάει να το παίξει εξυπνάδα μονίμως, ούτε σαν σοβαρή ταινία, μυθιστορική απεικόνηση του εβραϊκού Πεσάχ…

IMDB 6.5 – Μετακρίτικ 52/100
Εε, κάπου εκεί.

uber.crit: Αν δεν το δεις σινεμαδάκι, μην το δεις καθόλου.
last word: He doesn’t even split the fucking sea!

Predestination ****

Predestination

Μια καλή ταινία επιστημονικής φαντασίας που είναι ένα τεράστιο double entendre.

Είναι ένα κατασκεύασμα που λειτουργεί το ίδιο καλά τόσο στο επίπεδο της πραγματικότητας την οποία η ίδια η ταινία οριοθετεί, όσο και στο συμβολικό επίπεδο, στην επεξεργασία του σημαίνοντος από το θεατή σε πραγματικό χρόνο.

Το Predestination αγκαλιάζει το παράδοξο στο οποίο στηρίζεται, το οποίο σου μαρτυρά από τον ίδιο του τον τίτλο, και το ταξιδεύει αργά, απολαυστικά και χωρίς άγχη, προς τη μεγαλειώδη του κορύφωση.

Μπορεί να σου είναι εμφανές μπορεί και όχι.
Αλλά παραμένει ότι εδώ υπάρχει μια εξωφρενικά βίαιη -ψυχολογικά- ιστορία αλλά και ταυτόχρονα μία πολύ ακριβής αλληγορία στην ανθρώπινη μοναξιά.

Imdb 7,5 – meta (not yet rated)

uber.crit: Για fans του είδους άχαστο. Αλλά και για γενικό κοινό πολύ καλό.
last word:
-So what do you want?
-What does everyone want?
-Love.
-Oh fuck love. A purpose.

Giver *

Giver

To Insurgent χωρίς τη δράση.
Όταν λέμε χωρίς, εννούμε ΧΩΡΙΣ.
Δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο δράσης.

Η ταινία βασίζει τα 100 λεπτά της σε ένα και μόνο – χιλιοπαιγμένο – gimmick, και πραγματικά κάτι μου λέει οτι ο Τζεφ για να παίζει σε τέτοια μεγαλειώδη πατάτα πρέπει να ξέμεινε από λεφτά για χόρτο.

Αναιμικό, to say the least, το Giver κουβαλάει ένα φοβερά εμφανές κενό λειτουργίας το οποίο δεν κατάφεραν να εντοπίσουν πριν φτιαχτεί η ταινία. Οτι δεν μπορεί να υπάρξει immersion ζητώντας από το κοινό να ταυτιστεί με την έλλειψη αρχικά και τη χαρά της ανακάλυψης στη συνέχεια, μίας κοινωνίας από ζόμπι.

Η ταινία πνίγεται μες το μεγαλοϊδεατισμό της, τους κοινωνικούς συμβολισμούς της πλάκας και την επίλυση η οποία είναι απλώς μία επιδεικτική προσβολή της νοημοσύνης μας.

ΙΜΔΒ 6,6 Μετα 47/100

uber.crit: Μακριά.
Last Word: Δεν το άκουσες να θάβετε περισσότερο, γιατί κανείς δεν έκανε τον κόπο να το δει.

10 Rules for Sleeping Around [] [] [] [] []

10 Κανόνες για να Ξενοκοιμάσαι – του Μάρκου Σεφερλή

Η ταινία – ο θεός να την κάνει – είναι σαν θεατρική σεξοφαρσοκωμωδία με τον Γιώργο Πάντζα. Ξέρετε αυτές που κάποιος βγαίνει από τη σκηνή από τη μία πόρτα και μπαίνει ο άλλος από την άλλη; Το κάνει αυτό για 60′ δεν κάνω πλάκα.

Η ταινία αυτή κάνει το Μόλις Χώρισα – στο οποίο μοιάζει απίστευτα ως θεατρικη φαρσοκωμωδία επίσης – να φαίνεται καλό. Υπάρχουν οι σεξουαλικές παρεξηγήσεις, το κλασικό gag που όλοι προσποιούνται ότι είναι κάποιος άλλος, η επίσκεψη μίας ουδέτερης εμβόλιμης περσόνας κλειδί, η ξένη που μιλάει με “αστεία” προφορά χωρίς να λέει κάτι αστείο, και παρέλαση γυμνών (soft) γυναικών και αντρών. Συγκεκριμένα τους βλέπεις περισσότερο γυμνούς παρά ντυμένους.

Και ενώ το είδος από μόνο του ούτως ή άλλως δεν βοηθά, καταφέρνει να τα κάνει όλα αυτά στο χείριστο βαθμό.

ΙΜΔΒ 3.7 Μέτακριτικ 1/100!!

uber.crit: Κάτι μέσα σου θα σπάσει όταν θα δεις αυτή την αηδία. Αλλά να τη δεις.
Last Word: Αξίζει να δεις πόσο χαμηλά μπορεί ένα μέσο να φτάσει.

Wetlands ***

Wetlands – Feuchtgebiete

Πως θα ήταν η ζωή της Αντέλ αν το σεξ δεν ήταν χορογραφημένο στην τελειότητα, και το Νυμφομάνιακ αν δεν ήθελε να το παίξει τόσο έξυπνο και δεν κρατούσε για πάντα, και τα 2 αυτά έμπαιναν στο θάλαμο της Μύγας, με μια πρεζομένη Αμελί… ε κάτι τέτοιο είναι το Wetlands. Νυμφομανής Αντελί on drugs.

Εναλάσσει αριστοτεχνικά την feel good αφέλεια με αναπάντεχες, όχι μελό, γροθιές στο στομάχι.

Ιndy cinema done extremely right. Σέρνει λίγο τα πόδια της η ταινία λίγο πριν την ολοκλήρωση της, αλλά είναι σίγουρα από τα ξεχωριστά κινηματογραφικά δημιουργήματα.

ΙΜΔΒ 5.2 Μετακριτικ 7.7

uber.crit: Σπέσιαλ. Δες το.
last word: Hemorroid Artventure

Guardians of the Galaxy ****

Guardians of the Galaxy – touched by Whedon

H επιτήρηση του Joss Whedon σε αυτές τις ταινίες του Marvel Universe είναι πλέον απίστευτα αισθητή. Ο Joss χωρίς να έχει το όνομα του κάπου στα credits αυτής της ταινίας, και με πυξίδα “τι θέλω να δω”, φτιάχνει ταινίες που θέλουμε όλοι να δούμε.

Ο Πρατ είναι φανταστικός, ο Κούπερ σαν ρακούν-ροκετ επίσης, η Σαλντάνα κλασσικά είναι όμορφη και χαρίζει 3-4 ντετάιγ πλάνα των οπίσθιων της, ο I am Groot είναι ακραία συμπαθής για cgi (στη σκηνή που πλακώνει καμια 20αριά τύπους και γυρνάει στην κάμερα και χαμογελάει, έλιωσα στο γέλιο), ακόμη και το ντούκι της ταινίας είναι so much more.

Σεναριακά το αδιανότητο impossibility της κεντρικής ιδέας τυλίγεται σε ένα προσεκτικό κατασκεύασμα από τον Gunn, ο οποίος καταφέρνει στα πρώτα λίγα λεπτά να σε μεταφέρει σε ένα κόσμο που οτιδήποτε γήινο δεν παίζει κανένα ρόλο.

Ένα έχω να πω κατα βάση.
This is Whedonesque και θα το λατρέψετε.

ΙΜΔΒ 8.5, Μετα 7,6

uber.crit: Fun. Fun. Fun.
last word: So much fun.

Interstellar **

Διαγαλαξιακό – του Νόλαν

Ο Χριστόφορος Νόλαν είναι λίγο καλύτερος από  τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη.
Καλύτερο από το fancy choreographed Gravity, που ήταν all show and no substance.

Eίναι εμφανές ότι είναι sci-fi που πάει να ακουμπήσει -ξύνοντας δυστυχώς μόνο την επιφάνεια- τα επίπεδα της Oδύσσειας και του Blade Runner.

Δυστυχώς η φιλοσοφία και οι αναζητήσεις της ταινίας έρχονται όχι ως ενσωματωμένα δομικά στοιχεία της, αλλά ως απλό exposition ή διαλογική αφήγηση χειρίστου επιπέδου. Η βαθύτητα του έγκειται σε αυτό που θα έλεγες “deep shit dude” έχοντας ανάψει το bong σου.

Επίσης το sci που έχει χώσει η κοπτοραπτού ο Νόλαν στο fi είναι sci επιπέδου “i fucking love science”, τρελό πασάλειμμα σε όλα, για να εξυπηρετήσει σεναριακά άλματα ολκής.

Ωστόσο αν ξεφύγεις από το τριπάκι φιλοσοφημένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη ταινία επιπέδου, δεν είναι τόσο άσχημη. Βέβαια αν θες να κάνεις μια καλή περιπέτεια με 2-3 twist, καλό θα ήταν να μην έχεις 40′ χασμουρητό στην αρχή “χτίζοντας” χαρακτήρες και καμια 20αρια (δεν υπερβάλλω) σκηνές που ένας χριστιανός έπρεπε να σου πει πως ΟΦΕΙΛΟΥΝ να κοπούν στο μοντάζ.

Θα κατέληγα στην κλασική παπαριά των κριτικών, πως επειδή πάει να κάνει πολλά πράγματα αλλά δεν είναι σε τίποτα ιδιαίτερα καλή, τότε είναι σκατά, αλλά σκατά δεν είναι. Δεν κλαις τα λεφτά σου, το μόνο σίγουρο.

Σκηνές που θα έκοβα:
Τα 79 πλάνα από την βιδωμένη κάμερα στο φτερό του αεροσκάφους, έλεος. Είναι 79. Μπορεί και 85. Έχασα το μέτρημα.

Εντελώς περιττές σκηνές, το ινδικό drone, τις σκηνές στη σκονισμένη πολη, τα τρακτερ που μπερδεύονται, τους τεράστιους μονολόγους, τον ηλίθιο μονόλογο της phd physician ενω ο κόσμος κινδυνεύει που θέλει να πάει στο αγόρι της γιατί είναι ερωτευμένη και η αγάπη κινεί το σύμπαν (τζιζαζ). – [εκεί τραγούδησα το I dreamed a dream αλλά δεν το έπιασαν το αστειάκι στην αίθουσα…]

Τέλος οι ηθοποιίες είναι επιπέδου ΚΑΡΟΤΟΥ. Προφανώς ο βλαχοκάγκουρας ξεχωρίζει παίζοντας τον καταθλιπτικό ντετεκτ— εε αστροναύτη -ζζζζ ας του πάρει κάποιος πίσω το όσκαρ ή ας δώσουν κι ένα στον Ντεπ- αλλά όλοι οι άλλοι (ναι ναι και ο Μαικλ Κειν) είναι αισχροί.

Η Τσέσικα Τσαστειν είναι εκνευριστική (σόρρυ μις Ροκ ) και θέλει να μας πείσει πως έλυσε το σουπερ γρίφο μεταφράζοντας… νιώστε… από την κίνηση ενός δευτερολεπτοδείκτη, σε σήματα Μορς, σε binary code, σε διαφορικές εξισώσεις. Μιλάμε για μπούρδες εις τη νιοστή.

Ξεκινώντας να γράφω δεν ήξερα ειλικρινά αν ήμουν τελικά θετικός ή αρνητικός. Νομίζω τελικά είμαι αρνητικός. Και αυτό ήταν περίπου 5′ και όχι 1′.

ΙΜΔΒ 90κάτι – Μετακριτικ 72/100

uber.crit: Μαλακιούλα. Σαν την Οδύσσεια του Διαστήματος.
last word: Τουλάχιστον θα αποκαθηλωθεί ο Νόλαν.

Boyhood ***

Αγοροσύνη – του Λινκ

Αν σε φωνάξω σπίτι μου να φάμε και σου λέω για 5 μήνες πόσο γαμάτο bbq κάνω, αν έχω ετοιμάσει ένα κρέας με 2 διαφορετικούς τρόπους, μαρινάρισμα και brining, αν σου λέω ότι το μπέικον είναι ξυρισμένο από γουρουνάκι γάλακτος αναθρεμμένο σε μια θετή οικογένεια που το λάτρευε και το τάιζε μόνο τις πιο θρεπτικές τροφές, αν σου πω ότι την bbq sauce, την έφτιαχνε ο παππούς μου και την είχε μάθει από ένα Κορεάτη ανθυπασπιστή που είχε αιχμαλωτίσει στον πόλεμο της Κορέας, και τον άφησε ελεύθερο αφού του έμαθε το μυστικό της και το επώνυμο του ήταν Κιμ, αν σου έχω πει πως τη γυναίκα της ζωής μου την έριξα με το μυστικό του ψησίματος μου και ότι ανάβω φωτιά με τον παραδοσιακό τρόπου που άναβαν φωτιά η Νάβαχο όταν ετοιμάζονταν να ψήσουν τον τιμημένο βούβαλο, και έρθεις, και οι μπριζολίτσες που θας φας είναι καλές, θα ξενερώσεις. Γιατί δεν ήθελες απλώς καλές μπριζόλες. Ήθελες αυτό που σου υποσχέθηκαν.

Ο Λίνκλειτερ είναι αγαπημένος σκηνοθέτης, αλλά όπως μου έτριψε στα μούτρα και ο Φραγκούλης (σε σχόλια στην ομολογουμένως φανταστική κριτική του εδώ: http://freecinema.gr/reviews/ ), είναι αγαπημένος γιατί έχω αποφύγει να δω πολλές πατάτες του.

Ωστόσο ο Λινκλέιτερ – ακόμη και για τους φαν του – είναι γνωστό πως είναι απλώς ένας αμερικάνος του Νότου, που σκηνοθετεί για το αμερικάνικο κοινό, απέχοντας πολύ από σκηνοθέτες της Ανατολικής Ακτής, που τείνουν ενίοτε προς την πιο ευρωπαϊκή ματιά.

Το Boyhood δεν είναι μια κακή ταινία.
Απλά είναι λιγότερο από αυτό που θα περίμενες, αν περίμενες κάτι, γνωρίζοντας το concept της, το οποίο όμως την ξεπερνά, δεν τη διαπερνά – για τον απλούστατο λόγο ότι βλέπεται και χωρίς να γνωρίζεις πως έχει γυριστεί με τους ηθοποιούς σε ένα span 15ετίας.

Εκτός του ότι είναι λιγότερο απ’ ότι περιμένεις, έχεις κατά τόπους ένα πολύ εκνευριστικό χαρακτηριστικό, είναι φρικτά alternatively wholesome.

Δυστυχώς αφού τη δεις δεν βγαίνεις στους δρόμους του Ωστιν, αλλά στη Σταδίου.

ΙΜΔΒ: 7,2 Metacritic: 100/100 !!
Ξερή κατοστάρα ο φύτουλας ο Λινκ.

uber.crit: Δες το με λογικές προσδοκίες
Last word: Κάθε πέρασμα από το boyhood στο manhood γίνεται όταν πηδάς την πρώτη σου χορεύτρια.

Fast and Furious 1 – 6

Δεν είχα δει κανένα Fast & Furious και εδώ στο Περιστέρι αυτό μπορεί να σου στοιχίσει ακόμη και φίλους. Έκατσα λοιπόν και είδα τα Fast anf Furious, μέσα σε ένα βράδυ.

Φυσικά μιλάμε για Fast Forward and Furious καταστάσεις. Λοιπόν, έχουμε και λέμε.

Όλες μα όλες οι ταινίες έχουν 1-2 σκηνές με καυλάκια να χορεύουν πάνω σε καπό και ζάντες και ήχους μαρσαρίσματος, και μετά κάποιο αγώνα. Πέραν αυτού του κοινού θέματος, κάθε ταινία προχωράει με ένα διαφορετικό theme.

The Fast and The Furious

Ξεκίνησε το franchise, είναι καγκούρικα αδέξιο, και ο late Walker είναι φάση ανήλικος. Βλέπεται με αρκετό fast forward για ιστορικούς λόγους του franchise. 3/10 (Αρκετά κακό για να μην το κάνεις franchise!)

2 Fast 2 Furious

Αδέξιο. Η χαρά του FastForward. Σαν να κοροϊδεύαν. 1/10 (Δεν βλέπεται)

F&F Tokyo Drift

Ξεγελιέσαι λίγο με τις γιαπωνεζούλες, αλλά κεντρική γκομενέα στην ταινία είναι μια μαύρη. Λίγο ντριφτ για τους τιμονιέρηδες αυτής της ζωής (μια καλή σκηνή, στο πρώτο ντριφτ της ταινίας) και πολύ μαλάκυνση. Καλύτερα ντράφτ παρά ντριφτ. 2/10 (Δεν έχει καν κάποιον από το ορίτζιναλ κάστ, θέτει βέβαια χαρακτήρες που εκ των υστέρων γίναν όλοι μια παρέα…)

Fast and Furious (το 4, χωρίς τα “the”)

Μεγάλη πατάτα. Απλά πολύ κακό, δεν βλεπόταν ούτε για αστείο. Κάτι γινόταν που ποτέ δεν σε νοιάζει, ή έχει σημασία, ή οτιδήποτε. Ανούσιο. 1/10

Fast Five

Μετά από επικό Fast-furious forwarding, είδα ένα ολόκληρο. Καταιγιστική δράση από το πρώτο λεπτό, πυκνή ταινία με πολύ πράγμα να συμβαίνει, αλλαγές σχεδίων, 3 άξονες αντί για του κλασσικού δίπολου “κακός-καλός”, και αναφορές επί αναφορών σε ένα franchise που ως τώρα είχε μόνο αναφορές στο Max Power, στο Need for Speed και στον Μήτρογλου. 7/10

Fast & Furious 6

Η συνταγή είναι διπλασίασε τη δράση και τις εκρήξεις του προηγούμενου F&F και είσαι οκ. Κουραστικό γιατί είναι για άλλη μια φορά η ίδια ταινία. Αλλά έχει αρκετό εσωτερικό lore και δέσιμο στους χαρακτήρες για  να έχει τις στιγμές του και να δημιουργεί το δικό του mythology. Ένα αυστηρό 6/10 αλλά υποθέτω αν είσαι fan της σειράς είναι μάλλον ένα 9αράκι.