True Detective ***/**

True Detective – guest reviewer: Eva Protosyngelou

Είχα ξεκινήσει με τα πρώτα 2 επεισόδια όταν είχε πρωτοβγεί και είπα να αφήσω τη σεζόν να τελειώσει για να τα δω μαζεμένα (μάλλον έπεισα τον εαυτό μου ότι αυτό θέλω να κάνω, γιατί ως γνωστόν, αν με τραβήξει κάτι απ’ την αρχή μου είναι αδύνατο να κάνω υπομονή).

Λοιπόν, τέτοια μετριότητα/φούσκα είχα να δω πολύ καιρό – πάντα αναλογικά με το εκστατικό σούσουρο που ξεσήκωσε. Το καλύτερο κομμάτι της σειράς είναι οι τίτλοι αρχής, που όντως είναι εξαιρετικοί. Το στήσιμο των φόνων -αν έλειπαν τα φίλτρα ίνσταγκραμ- ήταν επίσης κάτι που έχουμε δει και ξαναδεί (τελετουργικοί φόνοι; φυτευτά μέλη ζώων; σατανισμός; σίριουσλι;)

Τρελή δυσαναλογία στο μοίρασμα της δράσης μέσα στη σεζόν: το μυστήριο ξεφουσκώνει στο 4ο; 5ο; επ., ξαφνικά όλοι παραιτούνται και τους ξαναβρίσκουμε δέκα χρόνια μετά με τον Ραστ να ξαναζεσταίνει το θέμα, αφού έχει αποκτήσει τα σούπερ ουόου τελεσίδικα στοιχεία (ούτε καν χιντ) οργανώνοντας μια σειρά απο ένοπλες διαρρήξεις (δηλαδή χέσε μας). Το τελευταίο επεισόδιο άξιζε τρελά μέχρι περίπου τη μέση, παρουσιάζοντας εναν απ’ τους πιο ενδιαφέροντες δολοφόνους έβερ, που όμως τον ξεπαστρεύουν μέσα σε ενα τεταρτάκι. Μακάρι να τον είχαμε γνωρίσει καλύτερα μέσα απο περισσότερα επεισόδια, αλλά η σειρά καίει το καλύτερό της χαρτί σε χρόνο dt (κατά τη γνώμη μου, ο μόνος λόγος να μην αναπτύξεις ενδελεχώς την ταυτότητα του δολοφόνου είναι αν πρόκειται για γνωστό χαρακτήρα μες τη σειρά -ας πούμε αν ήταν τελικά ο Ραστ- και το φυλάς για σόκερ- ανατροπή.)

Η σχέση μεταξύ Ραστ -Μάρτυ θα μπορούσε να έχει τρελό ενδιαφέρον αν δεν παρουσιάζονταν μέσα απο μια απίστευτα συντηρητική ματιά, που απλά απεικόνισε εγκυκλοπαιδικούς ορισμούς ιδεολογιών, και όχι πλήρεις, πολύπλοκους ανθρώπους. Οι μονόλογοι του Ραστ είναι σαν να υπαγορεύει απο wikipedia, ή απο καυγά στο reddit. Το πόσο έυθραυστο είναι τελικά το κέλυφος του χαρακτήρα του αποδεικνύεται στο τέλος, όταν μετά απ’ όοοολα τα κηρύγματά του, μετά απ’ όλα τα αθεϊστικά /μηδενιστικά /ορθολογικά τσιτάτα του, φτάνει μια near death εμπειρία για να καταρρεύσουν όλα. Υποθέτω το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο Pizzolato είναι ότι η κριτική σκέψη είναι μια απλή άμυνα των μοναχικών/πληγωμένων ανθρώπων, η οποία καταρρέει με το παραμικρό όταν νοιώσουν την αγάπη /την ανθρώπινη επαφή /φοβηθούν τον θάνατο. Αυτό και άλλα κάνουν τη σειρά το υγρό όνειρο των σύγχρονων συντηρητικών νοτιοαμερικάνων.

Ο Μarty ήταν ο μόνος χαρακτήρας που είχε κάπως τρείς διαστάσεις στη σειρά, κάτι που αποδίδω αποκλειστικά στην ερμηνεία του Χάρελσον, η οποία ήταν (όπως πάντα) άψογη.

Η μεγαλύτερη φούσκα βέβαια ήταν η ερμηνεία του Μακόναχι, που όλοι πέσατε τ’ ανάσκελα αφρίζοντας απ’ το στόμα. Ίσως το μεγαλύτερο σοκ για σας να ήταν η απότομη αλλαγή απ’ την τυποποίηση του Καλιφορνέζου κλαρινογαμπρού που σαλιάριζε σε ρομαντικές κομεντί που σας ενθουσίασε τόσο, δεν ξέρω.

Αναγνωρίζω πως πρόκειται για εναν ηθοποιό που δούλεψε εξαιρετικά σκληρά γι’ αυτό το ρόλο, είναι πασιφανές και καθόλου αμελητέο σαν ποιότητα. Όμως βασίζεται σε (καλοδουλεμένα και πετυχημένα, αλλά) επιφανειακά τεχνάσματα, όπως συγκεκριμένες και textbook μανιέρες, μονότονο φωνής, ξεψυχισμένα φωνήεντα και καταλήξεις, και κυρίως στην εμφάνισή του, που σχεδόν κουβαλάει το ρόλο απο μόνη της. Είναι επαρκής, αλλά όχι εξαιρετικός και η σκληρή δουλειά μπορεί μόνο να μεταμφιέσει την έλλειψη ταλέντου. Λείπει αυτό που επιτρέπει στον ηθοποιό να δώσει όγκο/ στρώματα βάθους στο ρόλο, να γίνει ο ρόλος και όχι απλά να ερμηνεύει αποδοτικά. Για μένα διακρίνονταν διαφανέστατα σκηνοθετικές οδηγίες (οι σκαλωσιές δηλαδή), κι αυτό με έκανε να μην μπορώ να πιστέψω στον χαρακτήρα και να βυθιστώ στη μυθοπλασία. Δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι πόσο θα θέριζε αυτός ο ρόλος (που παρά τα ελαττώματά του είναι αδιαμφισβήτητα απίστευτα αβανταδόρικος) στα χέρια ενός πραγματικά ταλαντούχου ηθοποιού, όπως του Bale, του Sam Rockwell ή ακόμα και του Χάρελσον (ίσως κάποια χρόνια πριν).

Δεν πιστεύω ότι η σειρά ήταν χάσιμο χρόνου, είχε ανά σημεία κάποιο ενδιαφέρον, αλλά εν τέλει, αν θέλετε πραγματικά καλό αστυνομικό δράμα, διαλέξτε Hannibal, και θα δείτε τη διαφορά μεταξύ στιβαρής ερμηνείας και διεκπεραιωτικής υποκριτικής, μεταξύ mindfuck και βεβιασμένης χλιαρής αγωνίας, μεταξύ αριστουργηματικά στημένων σκηνών εγκλήματος και ξαναζεσταμένων σόκερ απ’ το Ντέξτερ.

uber.crit: Συμφωνώ. Αλλά δείτε το, επειδή Nic Pizzolatto και neo-noire.

Newsroom *****

Newsroom

Η μόνη σειρά του HBO που δεν θα δεις ούτε μια φορά βυζί.

Η σειρά του Άαρον Σόρκιν, δημιουργού του κατά καιρούς ιδιοφυούς West Wing, εξιστορεί τις περιπέτειες μια δονκιχωτικής ομάδας δημοσιογράφων. Για οποιονδήποτε η δημοσιογραφία σημαίνει κάτι και εκνευρίζεται με το πατσαβούρι που έχει καταντήσει σήμερα, η σειρά είναι μια όαση.

Καλογραμμένη, με διαλόγους αστραπή, 3 ωραία σεναριακά arcs που οδηγεί το ένα στο άλλο, με πολύ μπλα μπλά αλλά χωρίς πολλές φλυαρίες, διδακτισμούς και με σχετικά λίγους (για Σόρκιν) πατριωτισμούς, η σειρά θα μπορούσε να είναι και ένα Jon Stewart the Movie.

Ο Jeff Daniels είναι αποκάλυψη, ο κλασσικός τύπος που παίζει στα πάντα του Σόρκιν είναι κλασσικά υπέροχος, η Μακένζι Μακχέιλ σε κερδίζει, ενώ το υπόλοιπο καστ είναι ένας και ένας, με τον ινδοάγγλο του Skins και του Slumdog να ηγείται της γαματοσύνης και την Sabbith Sloan της καυλοσύνης.  Δηλαδή, θέλω να πω… Olivia Munn:

Μελανό σημείο το πρότελευταίο επεισόδιο που απλώς το σβήνουμε από τη μνήμη μας ως ένα επικίνδυνο σεξιστικό ατόπημα.

ΙΜΔΒ 8,9 κι όχι άδικα
uber.crit: Η σειρά οφείλει να είναι το επόμενο political drama που θα δεις. 3 πολύ γρήγορες σεζόν.

2 and a half men []

Τwo and a half men – Δυομισι Αντράκια

Στηρίζουμε τις σειρές για άτομα με νοητική στέρηση.

uber.crit: Κοινωνικό έργο.

Elementary *

Elementary – Η τάξη στην οποία πάνε όσοι βλέπουν αυτή τη σειρά.

Το Sherlock προφανώς δεν είναι πιστό στο κείμενο του Ντόιλ, ωστόσο εδώ μιλάμε για μια σειρά που για να αποδείξει πόσο ΑΠΕΧΕΙ, επέλεξε να ονομαστεί από την iconic φράση που ο Σέρλοκ ΠΟΤΕ δεν λέει, το “elementary my dear watson“.

Eπίσης ο Watson είναι γυναίκα ασιάτισσα εδώ, και συγκεκριμένα η Λούσι Λιού, η οποία έχει το charisma παραβρασμένης αγκινάρας.

Το σενάριο είναι γραμμένο με πορδές, και ο Sick Boy αν και συμπαθητικός (ως χαρακτήρας και ηθοποιός) δεν μπορεί να σώσει τα άσωστα. Όπως πχ ότι ο Σέρλοκ έπεσε στα ντρόγκια για μια γυναίκα – την Αιριν Αντλερ ω θεοί – και όχι για να γεμίσει το κενό που είχε μέσα του μεταξύ των υποθέσεων του.

Ένα ΚΑΚΟ detective/procedural drama που απλά, ονομάσανε τους main characters Watson και Sherlock.

uber.crit: Πορδές.

Better Holmes than Elementary:

 

Sherlock *****

Sherlock

Ότι καλύτερο στο είδος του. Απίστευτο σενάριο, αξιολάτρευτοι χαρακτήρες, πορωτικός “κακός”, ηθοποιία μεγατόνων, ευπρόσδεκτα στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία.

E και παίζουν ο Κάμπερμπατς και ο Φρίμαν. Τι άλλο θες. Το αγαπημένο τηλεοπτικό “παιδί” του Stephen Moffat αξίζει να κάτσεις να το δεις ακόμη κι αν ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΕΙΡΕΣ.

Το μόνο κακό είναι ότι έχει μόνο 3 επεισόδια κάθε 1-1,5 χρόνο. (ή καλό αν δεν βλέπεις σειρές…)
Υπολόγισε κάθε μία από τις 3 σεζόν κρατάει 4,5 ώρες. Θα φας 45ώρες μετά στο tumblr βλέποντας fan-made art και gifs.

ΙΜΔΒ: Υποθέτω 9,9 γιατί το έχουν λατρέψει κοινό και κριτικοί. (κλισε αλερτ)

uber.crit: Αν δεν το έχεις δει, οφείλεις να το δεις. Τι σκατά βλέπεις δηλαδή;

The Big Bang Theory *

Τhe Big Bang Theory – Περιέργοι Νέρντουλες

Εδώ και 10 χρόνια, ένα ολόκληρο culture, is being brutally buttfucked by Chuck Lorre. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ο Τσακ γράφει και αυτά τα γαμημένα τα vanity cards μετά από κάθε επεισόδιο, που είναι σαν να ψυθιρίζει ρομαντικά ο βιαστής στο θύμα του “σ’άρεσε”;

Η σειρά για geeks που κανένας geek δεν βλέπει, και ευτυχώς στα Comic Con πηγαίνει και παρα πολυς mainstream κόσμος, αλλιώς θα ήταν μια ιδιαίτερα awkward παρουσία.

Και μιας και είπα awkward δείτε αυτό, σε περίπτωση που αυτή η αηδία σας άρεσε έστω και λίγο

ΙΜΔΒ: 8,6
uber.crit: Η Κέλι Κουόκο είναι μπάζο.

Arrested Development *****

Arrested Development – Αναπτυξιακός Σύμβουλος

Από τις πιο καλογραμμένες σειρές της τηλεόρασης, με όλους τους χαρακτήρες να είναι ένας και ένας. Τόσα layer χιούμορ που αρέσει και σε λιγότερο/περισσότερο ευφυείς από σένα.

Ο μόνος ρόλος που πρέπει στον Michael Cera.

Η μετά 7ετίας σεζόν βγήκε σε mixed chronological order, έτσι ώστε να έχεις μια δικαιολογία να τη δεις ακόμη μια φορά σε arranged chronological order. Ενώ έχεις ήδη δει τα μισά επεισόδια 2-3 φορές σερί.

ΙΜΔΒ: Who the fuck cares, just watch the damn thing.
uber.crit: Δες το. Χθες.

X-Files ***

Χ-Files – Eξ-Αρχεία

Το Xfiles (μαζί με το 24) γέννησε τα arcs σε σειρές. Ωστόσο δεν σημαίνει ότι το έκανε και καλά. Κάποιοι από εμάς πρέπει να δαγκωθούν και να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα.

Μετά από 9 σεζόν ακυρώνονται μόνο σαπουνόπερες, όχι σοβαρές σειρές. Μάλιστα, αν πας για ακύρωση στην 9η σεζόν φτιάχνεις λίγο το στόρυ, κάνεις καποιο wrap up.

Όχι κύριοι. Αν βλέπατε για 9 χρόνια μια σειρά, θα σας αφήσουμε ξεκρέμαστους. Είναι ίσως το μεγαλύτερο douchebaggery που έχει παίξει ποτέ σειρά σε fan της. Και το x-files παίζει ΚΑΙ το 2ο μεγαλύτερο. Αφαιρεί τον βασικό πρωταγωνιστή του, και μετά κάνει πως δεν τρέχει τίποτα.

ΙΜΔΒ: 8,8
uber.crit: Το κατατάσσω σε εκείνες τις σειρές που πιστεύω πως κανείς δεν πρέπει να δει γιατί είναι story driven, και τελικά το story δεν πηγαίνει πουθενά…

Game of Thrones ****

The Game of Thrones – Το παιχνίδι της Χέστρας

Η επικότερη παραγωγή που έγινε ποτέ για ένα pun. Το αστείο Θρόνος-Χέστρα βαστά ακόμη. Το hand of the king, που τον σκουπίζει, έχει ως σύμβολο ένα χέρι να τραβά το καζανάκι ανάποδα, και ο ισχυρότερος άνθρωπος στη Νάρνια, πεθαίνει ΟΧI από πέσιμο.

Η σειρά που ΜΟΝΟ οι δικοί της φανς “δεν μπορούν να περιμένουν με τίποτα 9 μήνες για την επόμενη σεζόν”, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες σειρές, ο χρόνος περνάει αέρα όπως πχ για το Σερλοκ που σου δίνει 3 επεισόδια κάθε 1,5 χρόνο…

Διασκεδαστική, πορωτική, η χαρά του geek. Το τεράστιο spread ιστοριών και χαρακτήρων δεν βοηθάει στονα διατηρηθεί μια άριστη ροή, αλλά κάνουν εμφανώς ότι μπορούν.

Μουσικό διάλειμμα:

Φυσικά έχει το μερίδιο της σε Haters, από άτομα που ουδέποτε ασχολήθηκαν με φανταστικούς κόσμους, σκίρτησαν με δράκους, ή γούσταραν απροσδόκητους ήρωες που αντιστέκονται στο φυσικό handicap με επιμονή, χιούμορ και γενναιότητα. Δηλαδή μια σειρά που φτιάχτηκε για geeks at heart, έρχονται κάποιοι που δεν είναι geeks και διαφημίζουν πόσο δεν τους αρέσει.

Δεν ξέρω τι να πρωτονιώσω όταν νερντιές τέτοιου είδους γίνονται τόσο κολοσσιαία μεινστριμ προϊόντα που λειτουργούν σαν μαύρες τρύπες αρνητικότητας.

ΙΜΔΒ 9.5
Λέω σε μια τύπισσα πως δεν μ’αρεσε το Σταρ Γουορς και έπαθε υστερία. Σιγά μαρή. Δεν ημουν τινετζερ το 1976. Αλλά δεν της αρέσει το GoT.

uber.crit: Δες το. Τι θα κάνεις όταν οι άλλοι μιλάνε γι’αυτό στο σχολείο, στη δουλειά, στον τάφο.

Fringe ***

Fringe – Φράντζα

Το κακό παιδί από το Ρυάκι του Ντόσου, ένας τύπος που μάζεψαν από ένα ίδρυμα, και μια πρακτόρισσα καυλιάρα, που προτιμάς να σου λέει το επώνυμο της με την μπάσα φωνή της πάρα να τη βλέπεις με το σουτιέν να βουτιέται σε pseudoscientific experiment tanks.

Ο Γιώτα Γιωτάς Αβραάμ τα μπουρδουκλώνει όλα. Παράλληλα σύμπαντα, watchers, διαστάσεις, ψευδοεπιστημονισμοί, τα πάντα.

Αλλά η Ντάν’μ είναι πολύ σέξυ και ο Γουόλτερ πολύ συμπαθητικός για να σταματήσεις να το βλέπεις.

Ωστόσο κουράζει, οπότε καταλήγεις να μη δεις το τελευταίο μισό της τελευταίας σεζόν, γιατί δεν σε ενδιαφέρει τι πραγματικά συμβαίνει.

Παρ’ όλα αυτά… ΚΑΛΥΤΕΡΟ από τα x-files. Όχι πιο σημαντικό για το genre. Απλώς καλύτερο.

uber.crit: Καλύτερο από τα x-files. Σσσσς, άσε το 90s nostalgia. Είναι καλύτερο.